سه تار یکی از ساز های  ملي موسيقي ايران است. اين ساز در ابتدا سه سيم بيشتر نداشت. از اين رو آن را سه تا، ستو، ستويه و ستاه نيز ناميده اند، اما در اوايل عهد قاجار، توسط عارفي به نام مشتاق عليشاه(حدود دویست سال قبل یا قرن 12هجری شمسی) سيم چهارمي نيز بدان اضافه گشت  که به سیم مشتاق معروف است. سه تار سازي است از خانواده سازهای زهي که همواره به عنوان ساز دوم يا سوم موسيقيدانان ايراني جايگاه خود را حفظ كرده است. در روایتها آمده است که ازخانواده تنبور که از سازهای کهن موسیقی ایران است ، می باشد .
 سه تار از جنس چوب( معمولا از جنس توت) با كاسه اي نيمه گلابي و نيم كره اي، و دسته اي نازك تر از دسته تار و داراي چهار سيم مي باشد و با ناخن انگشت اشاره نواخته مي شود.

سه تار، اين ساز ظريف و سبك و خوش صدا، مخصوصا براي كساني كه به ملاحظات اجتماعي و خصوصيات اخلاقي ، بخواهند به تنهايي شنونده ساز خود باشند و احيانا يكي دو تن از خاصان خويش را در راز و نياز دل شريك كنند ، متناسب ترين و مطلوب ترين سازهاست .